Nieużytek to grunt, który ze względu na swoje właściwości (np. warunki glebowe, hydrologiczne, topograficzne) nie nadaje się do użytkowania rolniczego, leśnego ani gospodarczego. W kontekście klasyfikacji gruntów w Polsce, nieużytki stanowią odrębną kategorię w ewidencji gruntów i budynków.
Zgodnie z publikacjami naukowymi z dziedziny leśnictwa oraz przepisami dotyczącymi gospodarki leśnej, do nieużytków w obrębie gruntów leśnych zalicza się:
Obszary skrajnie nieproduktywne – tereny o ekstremalnie ubogich glebach, np. skały, piaski wydmowe, rumowiska skalne.
Bagna i torfowiska – obszary, na których warunki wodne uniemożliwiają rozwój roślinności leśnej.
Strome zbocza i urwiska – tereny, na których warunki topograficzne wykluczają prowadzenie gospodarki leśnej.
Sztuczne nieużytki – dawne wyrobiska, hałdy poprzemysłowe, tereny poeksploatacyjne, które nie zostały poddane rekultywacji leśnej.
Tereny podmokłe o skrajnie niekorzystnym reżimie wodnym – np. okresowo zalewane doliny rzeczne, w których utrzymanie zwartej struktury leśnej jest niemożliwe.