Charakterystyka rodzajów siewów stosowanych w odnowieniach

Na podstawie wiedzy z zakresu leśnictwa, w tym publikacji „Hodowla Lasu” prof. Andrzeja Jaworskiego oraz wytycznych Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe, wyróżnia się kilka technik siewu stosowanych w sztucznych odnowieniach lasu. Są one dopasowywane do warunków siedliskowych oraz zamierzonych celów hodowlanych.

1. Siew ciągły (pełny)

• Opis:
  Nasiona są równomiernie rozprowadzane na całej powierzchni przeznaczonej do odnowienia. Siew może być realizowany ręcznie lub mechanicznie.
• Zastosowanie:
  • Na terenach równinnych lub z delikatnym nachyleniem.
  • Na glebach dobrze przygotowanych, bez konkurencyjnej roślinności.
  • Głównie w przypadku odnawiania gatunków iglastych, np. sosny, jodły.
• Zalety:
  • Tworzy zwartą strukturę odnowienia, przypominającą naturalny samosiew.
  • Łatwość wykonania na dużych powierzchniach.
• Wady:
  • Wymaga dużej ilości materiału siewnego, co zwiększa koszty.
  • Trudność w wykonywaniu zabiegów pielęgnacyjnych z powodu gęstości roślin.
  • Podatność na straty spowodowane działaniem zwierzyny i warunkami atmosferycznymi.

2. Siew przerywany

• Opis:
  Nasiona są wysiewane w określonych odstępach, tworząc rzędy lub pasy, między którymi pozostają wolne przestrzenie. Ta technika wymaga staranności w rozmieszczeniu nasion.
• Zastosowanie:
  • W siedliskach o umiarkowanie trudnych warunkach glebowych.
  • Na terenach, gdzie zachodzi konieczność pozostawienia części powierzchni dla roślinności towarzyszącej lub naturalnego odnowienia.
  • Do odnawiania gatunków takich jak dąb, buk czy brzoza.
• Zalety:
  • Oszczędność nasion w porównaniu z siewem pełnym.
  • Ułatwienie późniejszych zabiegów pielęgnacyjnych, takich jak odchwaszczanie lub przerzedzanie.
  • Możliwość częściowego zachowania bioróżnorodności na wolnych przestrzeniach.
• Wady:
  • Wymaga starannego planowania i większej precyzji w wysiewie.
  • Nierównomierność pokrycia terenu roślinnością w początkowych fazach odnowienia.

3. Siew kupkowy

• Opis:
  Nasiona są wysiewane w niewielkich skupiskach, tzw. „kupkach”, które rozmieszcza się równomiernie w wyznaczonych odstępach. Metoda ta pozwala na koncentrację większej ilości nasion w jednym miejscu.
• Zastosowanie:
  • Na glebach uboższych, gdzie konkurencja między roślinami mogłaby ograniczać ich wzrost.
  • W odnawianiu miejsc z dużym udziałem przeszkód terenowych (np. kamienie, resztki pozrębowych).
  • Do odnawiania gatunków, takich jak dąb, buk, lipa lub wiąz.
• Zalety:
  • Zwiększona skuteczność wschodów na uboższych siedliskach, dzięki koncentracji nasion w korzystnych lokalizacjach.
  • Oszczędność materiału siewnego w porównaniu do siewu pełnego.
  • Możliwość lepszego dopasowania do specyficznych warunków mikroklimatycznych na małych obszarach.
• Wady:
  • Większa pracochłonność podczas przygotowania powierzchni i rozmieszczania nasion.
  • Nierównomierne pokrycie terenu odnowieniem.