Efekty produkcji szkółkarskiej uzależnione są w dużej mierze od warunków glebowych. W praktyce szkółkarskiej przez glebę rozumie się wierzchnią warstwę uprawną, w rolnictwie zwaną rolą lub warstwą płużną. Korzenie siewek i przesadek powinny mieć do dyspozycji dostateczną ilość ziemi o korzystnych właściwościach fizycznobiologicznych i zasobnej w składniki pokarmowe. Wynikają stad wymagania w odniesieniu do miąższości gleby w szkółkach. Za najodpowiedniejszą grubość gleby przyjmuje się 25-30 cm. Przy zakładaniu szkółek na terenach leśnych często nie można uzyskać od razu warstwy uprawnej o wymienionej miąższości ze względu na małą grubość warstw poziomu akumulacyjnego gleby. Uprawa gleby powinna uregulować w wierzchniej warstwie uprawnej. a częściowo i w podglebiu, stosunki wilgotnościowe, powietrzne i cieplne w stopniu najbardziej odpowiadającym uprawianym roślinom. Właściwe zabiegi uprawowe gleby poprawiają jej strukturę, Dodatni wpływ na strukturę gleb mają orki przedzimowe. Zamarzanie wody w przestworach glebowych sprzyja bowiem tworzeniu agregatów gruzełkowych, ponadto mrozy powodują denaturację kwasów humusowych, a więc ich koagulację i wytrącanie z roztworu glebowego.
Wykonywanie orek przedzimowych jest możliwe, jeśli jesienią w szkółce są wolne powierzchnie. W razie planowanego jesiennego wysiewu nasion lub szkółkowania, wskazane jest orać możliwie wcześnie, w połowie września, przeznaczając do tego celu kwatery ugorujące lub inne po wyjęciu sadzonek. Kwatery do wiosennego zagospodarowania zaoruje się późną jesienią. Zbyt wczesna orka może powodować niepożądane osiadanie i zasklepianie gleby. Orkę przedzimową wykonuje się na pełną głębokość 25 – 30 cm. Powinna ona być „wyskibowana” co sprzyja bezpośredniemu udostępnieniu większej powierzchni gleby korzystnemu działaniu czynników meteorologicznych. Orka przedzimowa z racji dodatniego wpływu na tworzenie agregatów strukturotwórczych i gromadzenie wody jest w szkółkach najodpowiedniejsza. Wiosną na powierzchniach z orką przedzimową, dla umożliwienia wcześniejszego wykonywania dalszych zabiegów uprawowych, można sztucznie przyspieszyć roztapianie się śniegu lub też przesychanie wierzchnich warstw gleby. Przyspieszenie zejścia pokrywy śnieżnej o około 46 dni można uzyskać przez posypywanie jej torfem w dawce około 300 kg/ha. Stosowanie wyższych dawek torfu nie jest wskazane ze względu na tworzenie się niepożądanej warstwy izolacyjnej. W miejsce torfu może być użyty inny materiał o ciemnej barwie, jak np. kompost, rozdrobniona próchnica, czy popiół drzewny. W lokalnych zagłębieniach szkółki, zazwyczaj silniej uwilgotnionych wiosną, przyspieszenie przeschnięcia wierzchniej warstwy ornej można uzyskać przez głębsze spulchnienie na 10 – 15 cm kultywatorem lub broną talerzową. Po wykonaniu tej uprawki nie stosuje się brony zębatej aż do czasu odparowania nadmiaru wody.
może powodować przesuszenie gleby, a wykonana, gdy gleba jest jeszcze nadmiernie wilgotna może uszkodzić agregaty glebowe zniszczyć strukturę. Niebezpieczeństwo to zagraża szczególnie na glebach średnio ciężkich i cięższych. Dlatego w miarę możliwości należy unikać orek wiosennych. Niestety, do stosowania tych orek zmusza nas ograniczona możliwość wyjmowania sadzonek przed zimą. Orki wiosenne na glebach cięższych należy wykonywać przy odpowiedniej wilgotności najlepiej przy wilgotności ok. 4050% pojemności kapilarnej gleby. Przy tej wilgotności skiba się dobrze rozsypuje. Gleby cięższe wiosną orze się płycej na głębokość 2022 cm, lżejsze natomiast głębiej, z dopuszczeniem orki nawet na pełną głębokość, tj. do 2530 cm. W trakcie orki lub bezpośrednio po niej należy glebę zabronować, zabezpieczając ją przed nadmiernym wysychaniem i tworzeniem brył.
O jakości orki decyduje przede wszystkim sposób i czas jej wykonania. Orka powinna być dokładna, to jest wykonana na jednakową głębokość i bez omijaków . Równomierność głębokości orki kontroluje się za pomocą tzw. bruzdomierzy , którymi dokonuje się pomiarów w trakcie orki. Skiby muszą być starannie odkładane, wierzchnia strona gleby powinna być przemieszczona na dno bruzdy. Szczególnie szkodliwe są omijaki , które powstają najczęściej na uwrociach oraz w miejscach wyorywania grzbietów zagonów. Duże znaczenie ma prostolinijność orki, sprzyjającej stabilności pluga. a tym samym i jej dokładności. Dobrą strukturę gleby zapewnia orka wykonywana tylko przy jej odpowiedniej wilgotności. Odnosi się to szczególnie do gleb cięższych. Dbanie o spełnienie tego warunku jest łatwiejsze przy orkach przedzimowych ze względu na korzystniejsze warunki meteorologiczne. Dlatego w miarę możliwości orkom przedzimowym zawsze należy dawać pierwszeństwo przed innymi. Najdokładniej orze się przy szybkości orki 4- 6,5 km/h. Przy większych szybkościach orki gleb cięższych i wilgotnych skiby są niedokładnie odwracane, natomiast zbyt szybka orka gleb lekkich powoduje nadmierne rozdrobnienie (rozpylenie) agregatów. Przy orce jednostronnej należy zaczynać orkę od jednej strony kwatery, a przy orce następnej tej samej kwatery rozpoczynać ja od strony przeciwnej. Przy oraniu w zagony (składy) naorywanie grzbietów powinno wypadać zawsze w miejscach bruzd z poprzedniej orki. (W szkółkach, oczywiście, grzbiety zagonów i bruzdy powinny być dokładnie wyrównane).W szkółkach o większych spadkach bruzda powstająca przy orce powinna zawsze znajdować się od strony zbocza. Ma to duże znaczenie dla zabezpieczenia kwatery uprawnej przed zmywaniem lub zamulaniem.