✔ Lepsza kontrola nad produkcją sadzonek.
✔ Skuteczniejsze zarządzanie środkami ochrony roślin i nawadnianiem.
✔ Możliwość mechanizacji prac szkółkarskich.
✖ Ograniczona możliwość dostosowania do zróżnicowanych warunków siedliskowych.
✖ Większa podatność na lokalne zagrożenia (np. susze, gradobicia, choroby roślin).
✔ Większa elastyczność w dostosowaniu produkcji do różnych warunków siedliskowych.
✔ Mniejsze ryzyko strat w przypadku klęsk żywiołowych (rozproszenie upraw).
✔ Możliwość specjalizacji poszczególnych szkółek w produkcji konkretnych gatunków lub metod uprawy.
✖ Trudniejsze zarządzanie logistyką i transportem sadzonek między obiektami.
✖ Wyższe koszty związane z utrzymaniem infrastruktury w różnych lokalizacjach.