Do końca roku szkolnego zostało:

dni
godzin
minut
sekund

DZIAŁ

Szkółkarstwo leśne

7

TEMAT

Szkółki leśne – wiadomości wstępne

7.1.

30 pkt

7.1.2 rozróżnić szkółki pod względem układu powierzchni

7.1.2

30 pkt

Szkółki polowe (tradycyjne, otwarte)

  • Charakteryzują się dużą powierzchnią podzieloną na kwatery uprawowe.
  • Produkcja sadzonek odbywa się w gruncie, a układ powierzchni jest dostosowany do cyklu wzrostu roślin.
  • Podział na sektory umożliwia łatwe zarządzanie różnymi etapami hodowli.
  • Stosowane głównie w produkcji sadzonek przeznaczonych do odnowień i zalesień.

Szkółki kontenerowe (pojemnikowe)

  • Powierzchnia szkółki składa się z segmentów przeznaczonych na produkcję sadzonek w pojemnikach (np. multipaletach).
  • Możliwość kontrolowania warunków wzrostu, takich jak wilgotność, temperatura czy skład podłoża.
  • Szkółki tego typu mogą być częściowo lub całkowicie zadaszone (np. szklarnie, tunele foliowe).
  • Znajdują zastosowanie w hodowli sadzonek o wysokiej jakości oraz w rekultywacji terenów zdegradowanych.

Szkółki leśne scalone

Charakterystyka:

  • Znajdują się w jednym, zwartym kompleksie o wyraźnie wyodrębnionej powierzchni.
  • Wszystkie etapy produkcji sadzonek (siew, pikowanie, pielęgnacja, hartowanie) odbywają się w jednym miejscu.
  • Charakteryzują się zwartym układem kwater uprawowych, co ułatwia organizację pracy, nawadnianie i ochronę roślin.
  • Mogą być zarówno szkółkami gruntowymi (polowymi), jak i kontenerowymi.
  • Często stosowane w dużych jednostkach leśnych, gdzie konieczna jest centralizacja produkcji sadzonek na potrzeby odnowień i zalesień.

Zalety:

✔ Lepsza kontrola nad produkcją sadzonek.
✔ Skuteczniejsze zarządzanie środkami ochrony roślin i nawadnianiem.
✔ Możliwość mechanizacji prac szkółkarskich.

Wady:

✖ Ograniczona możliwość dostosowania do zróżnicowanych warunków siedliskowych.
✖ Większa podatność na lokalne zagrożenia (np. susze, gradobicia, choroby roślin).


Szkółki leśne zespolone

Charakterystyka:

  • Składają się z kilku oddzielnych powierzchni uprawowych rozmieszczonych w różnych lokalizacjach, ale należących do jednej jednostki organizacyjnej.
  • Poszczególne części szkółki mogą znajdować się w różnych siedliskach i być przeznaczone do produkcji różnych gatunków sadzonek.
  • Każda część szkółki może być wyspecjalizowana, np. jedna zajmuje się siewem, inna pikowaniem, a jeszcze inna hartowaniem sadzonek.
  • Układ ten pozwala na lepsze dostosowanie produkcji do lokalnych warunków siedliskowych i klimatycznych.

Zalety:

✔ Większa elastyczność w dostosowaniu produkcji do różnych warunków siedliskowych.
✔ Mniejsze ryzyko strat w przypadku klęsk żywiołowych (rozproszenie upraw).
✔ Możliwość specjalizacji poszczególnych szkółek w produkcji konkretnych gatunków lub metod uprawy.

Wady:

✖ Trudniejsze zarządzanie logistyką i transportem sadzonek między obiektami.
✖ Wyższe koszty związane z utrzymaniem infrastruktury w różnych lokalizacjach.